U svetu televizije i filma, retko se pojavi stvaralac čiji rad ostavi dubok, trajan trag – ne samo kroz umetnička dela, već i kroz ljudske odnose koje je negovao. Mihailo Vukobratović, jedan od najcenjenijih i najvoljenijih domaćih reditelja, bio je upravo takva ličnost. Vest o njegovoj smrti došla je kao bolan udarac za njegovu porodicu, prijatelje, kolege i mnogobrojnu publiku. Nakon teške povrede koju je zadobio krajem juna, njegovo zdravstveno stanje se brzo pogoršalo, a uprkos svim medicinskim naporima, nije uspeo da se izbori.
Odlazak čoveka koji je desetljećima oblikovao domaću televizijsku scenu ostavio je neizbrisivu prazninu. Njegove serije nisu bile samo zabava – bile su zrcalo društva, priče o običnim ljudima, njihovim problemima, snovima i svakodnevnim borbama. Publika se u tim pričama pronalazila, a glumci su u njegovim režijama uspevali da ostvare najdublje i najautentičnije uloge.
Jedna od prvih koja se oglasila povodom ove tužne vesti bila je Lidija Vukićević, glumica koja je s Vukobratovićem sarađivala na više projekata. Njene reči bile su duboko emotivne: „Divan čovek i divan reditelj, mnogo sam se potresla.“ Ovim rečima ne samo da je izrazila lični bol, već je ukazala na to koliko je Vukobratović bio poštovan u umetničkim krugovima – ne samo kao profesionalac, već i kao topla, uravnotežena ličnost, neko ko je znao kako da pristupi ljudima.
Njegova rediteljska karijera započela je 1984. godine, kada je radio na seriji „Siluete“. Iako je to bio njegov početak, već tada se mogla naslutiti posebna osećajnost i pristup karakterima koji će kasnije postati njegov zaštitni znak. Samo godinu dana kasnije, doživeo je ogroman uspeh sa filmom „Nije lako sa muškarcima“, u kojem je glavnu ulogu igrala legendarna Milena Dravić. Taj film mu je otvorio vrata široj publici i doneo mu status reditelja koji ume da kombinuje životne teme s humorom, stvarajući tako sadržaj koji je bio istovremeno zabavan i duboko ljudski.
Njegova najprepoznatljivija ostvarenja ostaju u domenu televizijskih serija, koje su tokom 80-ih i 90-ih bile centralni deo kulturnog života bivše Jugoslavije i kasnije Srbije. „Bolji život“ je bez sumnje najpoznatiji među njima – serija koja je postala simbol jedne epohe i ostala upisana u istoriju kao jedno od najgledanijih domaćih ostvarenja svih vremena. Režirajući epizode ovog projekta, Vukobratović je uspeo da prenese duh vremena, prikazujući porodične i društvene odnose na način koji je bio i kritičan i topao.
Osim toga, bio je jedan od ključnih reditelja i u projektima poput:
-
„Policajac s Petlovog brda“
-
„Porodično blago“
-
„Igra sudbine“
Svaka od ovih serija nosi specifičan potpis – kombinaciju dramske tenzije i autentičnog humora, uz likove koje publika doživljava kao stvarne ljude. Vukobratovićeva snaga ležala je u tome što je znao kako da se približi običnom čoveku – njegovim emocijama, svakodnevici, nadanjima i razočaranjima.
Pored ozbiljnih tema, Mihailo Vukobratović se istakao i u humorističkom žanru, režirajući serije koje su generacijama donosile osmeh na lice. Među njima se izdvajaju:
-
„Stižu dolari“
-
„Bela lađa“
-
„Junaci našeg doba“
Ove serije nisu bile samo lagana zabava – one su bile kritički osvrt na društvo, sa slojevima značenja koji su se otkrivali pažljivim gledaocima. Iza smeha krile su se ozbiljne poruke o savremenom životu, društvenim predrasudama, ljudskim slabostima i vrlinama. Vukobratović je umeo da koristi komediju kao sredstvo za analizu društva, bez cinizma i bez nametanja.
Kolege ga opisuju kao mirnog i staloženog čoveka, koji je svoj autoritet gradio ne kroz rigidnu disciplinu, već kroz poverenje, razumevanje i otvoren dijalog. Bio je reditelj koji nije naređivao, već vodio. Na snimanju je stvarao atmosferu u kojoj su se glumci osećali slobodno i sigurno, što je često rezultiralo izuzetnim interpretacijama i glumačkim dometima. Njegova sposobnost da iz svakog glumca izvuče ono najbolje bila je rezultat iskrenog poštovanja prema umetnosti i ljudima.
Zahvaljujući toj osobini, Vukobratovića nisu doživljavali samo kao reditelja – bio je mentor, saradnik i prijatelj. Neki su ga opisivali kao oslonac, osobu koja je znala da pruži savet, ali i da sasluša. U vremenu kada je ego često prisutan na sceni umetnosti, njegova skromnost i profesionalizam izdvajali su ga kao poseban primer.
